Hvalsnesár sr. Hallgríms
Þótt Hvalsnesárin í lífi sr. Hallgríms Péturssonar hafi ekki verið mestur hamingjutími hans þá ól Guðríður Símonardóttir honum barn í Ytri-Njarðvík er þau voru nýkomin til landsins. Grunsemdir vöknuðu um að þau Hallgrímur og Guðríður hefðu gerst sek um frillulífsbrot en um þau gilti Stóridómur og guldu þau sekt fyrir, einn ríkisdal. Hallgrímur var „púlsmaður danskra“ í Keflavík og bjuggu þau Guðríður við sára fátækt. Hann stundaði sveitastörf og sjómennsku til að framfleyta fjölskyldu sinni. Sumir töldu hann liggja meira í bókum en vinnu. Og þótt hann hefði ekki lokið prófi og væri með skírlífisbrot á sér kom það ekki í veg fyrir að sr. Brynjólfur Sveinsson vígði hann til Hvalsnesþinga - endurreisti hann sem sé af frillulífsbrotinu og tók nám hans gilt til embættisgengis – það var ekki tilefni til að hneykslast á því að mörg voru fordæmin fyrir slíkri uppgjöf. Samfélagið tók öllu harðar á þeim sem höfðu fests í fátækt og þess vegna voru ýmsir sem „álösuðu biskupi og reiknuðu fyrir heilagrillur hans að vígja til prests so fátæka og auðvirðilega skepnu.“ Prestskaparár hans á Hvalsnesi urðu honum um margt erfið því að mörg sóknarbarna hans úr efra lagi samfélagsins mátu hann ekki að verðleikum. En hann sýndi og sannaði hvað í sér bjó og það gerði honum fært að sækja síðar um Saurbæ á Hvalfjarðarströnd árið 1650.