Náð sé með yður
og friður frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi. Amen
Nú höfum við
fagnað og heilsað nýja árinu sem ber töluna 2023. Oft er talað um
áramótin sem kaflaskil. Vissulega eru kaflaskil hjá annálariturum og
bókhaldsfólki sem gerir upp liðið ár. Fyrir okkur flest er nýja árið eins og
nýr dagur. Líklegt er því að líf okkar haldi áfram í sömu skorðum og
það var á árinu sem við kvöddum. Stundum þráum við breytingar en oft sem betur
fer gengur lífið bara harla vel og við ánægð með það sem er í kringum okkur og
þá daga sem við höfum lifað. Þegar svo er þá væri gott að muna að sýna því
þakklæti og kunna að gleðjast yfir því góða sem við eigum.
Eitt versta
bölið er að hjakka í sama fari óánægju og vansældar. Oft skortir afl og þrótt
til að komast úr slíku fari. Mörgum reynist trúin sá aflgjafi sem breytir slæmu
dögunum til hins betra. Það þekkja þau fjölmörgu sem eignast hafa trú á hinn
lifandi frelsara. Soninn sanna er kom í heiminn til að breyta og bæta böl
fólksins.
Áður en Jesús
hóf sitt starf þá var maður sem undirbjó komu hans. Sá hét Jóhannes auknefndur
skírari. Hann hafði tekið upp á því að prédika yfir fólkinu sínu í Palestínu um
Guð og hann skírði svokallaðri iðrunarskírn. Það þýddu að þau er heyrðu boðskap
Jóhannesar um hið góða og eftirsóknarverða líf og trúðu orðum hans, þau létu
einnig skírast með niðurdýfingarskírn. Þá var þeim er skírast lét dýft á
bólakaf í vatn. Jóhannes var ekki maður sem fylgdi tíðaranda í nokkru. Hann
klæddist fatnaði úr úlfaldahári og át flest það er náttúran gaf. Hann
talaði ekki til að þóknast fólki, smjaður og vinsældir voru ekki markmið hans.
Jóhannes var
fyrst og síðast maður sannleikans. Hins afdráttarlausa sannleika sem segir hvað
sé gott og fallegt og hvað sé ljótt, illska og synd. Hefði hann lifað í dag þá
hefði hann kært sig kollóttan um vinsældir og fjölda fylgjenda á Instagram, Facebook eða
öðrum slíkum miðlum. Eflaust hefði hann þó vakið mikla athygli því hann var og
er öðruvísi en allir. En það er einmitt vegna þess hve heiðarlegur hann var og
samkvæmur sjálfum sér. Þegar hann síðar var handtekinn fyrir að segja
sannleikann um valdhafa þess tíma þá reyndi hann aldrei að hagræða sannleikanum
og var tilbúinn að deyja fyrir sannleikann. Jóhannes var hálshöggvin og höfuð
hans fært fram á silfurfati sem þakklætisvottur til hennar sem bað um að hann
yrði líflátinn. Að færa einhverjum eitthvað á silfurfati er oft sagt. Það
tengist Jóhannesi skírara og fórn hans fyrir sannleikann.
Það var fjöldi
fólks sem var í kringum Jóhannes, hann hafði lærisveina og svo þau öll sem komu
til að hlusta á öll hans orð hverju sinni. Þau höfðu komið til hans vegna þess
að þau höfðu andlegar þarfir. Þorsta eftir einhverju sem gæfi þeim lífsfyllingu
og afl til að breyta sínu innantóma lífi. Hin einlæga prédikun Jóhannesar um
syndir og brot fólks gagnvart Guði og öðru fólki gerði því ljóst að það varð að
bregðast við. Skírn er hreinsun. Orðið skír merkir það sem er hreint,
skíragull er t.d. hreint gull. Að láta vatnið umlykja sig í skírn var ákveðin
hreinsunarathöfn.
Í Guðspjalli dagsins hittast þeir Jesús og Jóhannes. Hér eru sannarlega mikil
og merk kaflaskil. Sá sem hóf ákveðið verk mætir hinum sem tekur við því og
tekur það yfir á lokastig. Nú var kominn tími til að Jesús stigi fram og
Jóhannes stigi til baka. Jóhannes sagði: "Sjá Guðs lamb, sem ber synd
heimsins." Þannig bendir hann á Jesús, bæði með fingri sínum, orðum,
starfinu öllu og svo skírn þeirri sem átti sér stað þarna. Jesús þáði skírn af
Jóhannesi. Jónannes færðist í fyrstu undan að skíra Jesú. Hann taldi
að nær væri að Jesús myndi skíra hann. Því hafnaði Jesús
Jóhannes kallar Jesús Guðs lamb. Þau orð færa okkur að hinni daglegu
fórn í musterinu á tímum gamla sáttmálans. Það er tímans áður en Jesús kom
í heiminn. Á hverjum morgni og kvöldi var fórnað lambi á altarinu. Sú fórn á
sér ákveðna forsögu m.a. í páskafórninni. En þegar Ísraelsmenn flýðu
til frelsisins fyrir margt löngu, þá var lambi
fórnað nóttina þegar þjóðin voru leiddir úr þrældómi í Egyptalandi.
Ísraelsmönnum hafði verið boðið af Guði að hvert heimili skyldi slátra lambi og
blóðinu skyldi smyrja á dyrakarma við innganginn að húsinu. Aðeins
þeim heimilum var bjargað, frá hinum grimmu örlögum að missa barn, þar sem
hurðarkarmar voru smurðar með blóði sláturlambsins. Engill dauðans gekk
fram hjá húsi þeirra. Þegar Ísraelsmenn stökktu blóði lambsins á dyrastafi
sína, voru þeir frjáls þjóð. Skömmu síðar voru þeir leiddir úr þrældómi í
Egyptalandi. Síðan þá héldu Ísraelsmenn páska á hverju ári til að minnast
flóttans frá Egyptalandi. Á hverju ári var fórnað lambi. Páskalambið var
fyrirmynd komandi friðþægingarfórnar, Guðslambsins, sonar Guðs Jesú Krists. Þess vegna bendir Jóhannes á Jesú og kallar hann
lamb Guðs.
Eftir að hafa hitt Jóhannes og þegið skírn af honum var tími til
kominn fyrir Jesú að koma fram. Hann kallaði lærisveina til sín, prédikaði
fyrir fólki, læknaði sjúka, reisti upp dauða, gerði tákn og undur og
leitaði syndara með orði fyrirgefningar og náðar. Hið mikla hlutverk
Jesú varð opinbert. Hann kom til að sætta okkur við Guð. Allir menn hafa
syndgað, þó ekki allir hafi gert sér grein fyrir synd sinni frammi fyrir Guði.
Hvernig var hægt að taka sekt syndarinnar burtu? Fórn var nauðsynleg. Nú kom
Jesús, sem átti að vera fórn Guðs sjálfs - ekki fórn mannsins. en Guðs fórn,
Jesús er Guðs lamb.
Mörg hundruð árum áður en Jesús fæddist ritaði spámaðurinn Jesaja þess
orð:
"En hann var særður vegna
vorra synda,
kraminn vegna vorra misgjörða.
Honum var refsað svo að vér fengjum frið
og fyrir benjar hans urðum vér heilbrigðir.." Jes 53.5-7
Þessi orð vísa til Jesú Krists. Refsingin var lögð á hann. Hinn
saklausi, heilagi sonur Guðs var dæmdur til dauða. Mannlegu páskalambi var
fórnað. Jesús, frelsari heimsins. leið dauða á krossi. Nú þarf ekki fleiri
fórnarlömb. Guð er sáttur. Öll sekt er tekin af. "Sjá Guðs lamb, sem ber
synd heimsins " er niðurstaðan! Kross Jesú er grundvöllur
kristinnar trúar okkar, okkar eina von um framtíðina eigi að komast á
friður í heiminum og sátt milli okkar sem tilheyrum þjóðum heimsins, sátt hvert
við annað og sátt við Guð. Krossinn opnar leið gegnum dauða og dóm og inn í
eilífðina með Guði.
Að fórna
einhverju hefur lifað með mannkyni frá örófi alda. Í heiðnum sið tíðkuðust
ýmsar fórnir. Í skák er það alþekkt að fórna taflmanni til sigurs. Að heita á
kirkjur er gamall siður. Þannig var ákaflega algengt að heita á t.d.
Strandarkirkju og gefa henni gjöf þegar bæn um var svarað. Við sjálf höfum
örugglega heitið á eitthvað, gefið loforð eða fjármuni til að eiga þannig
viðskipti við Guð eða örlögin.
Í kristni er
öll áhersla á þessa einu fórn sem er Jesús Kristur. Við þurfum ekki að fórna
neinu í hinum gamla skilningi. Okkur er aðeins ætlað að trúa og biðja. Þar
liggur okkar leið. Að fylgja Jesú og láta líf okkar allt benda á hann. Líf
okkar bendir á Jesú ef í lífi okkar er að finna kærleika og umhyggju fyrir öðru
fólki og vissu um að Guð er skapari og lífgjafi alls sem er.
Af kærleika til okkar hefur hann sem er Guð frá eilífð sett fram sinn eigin son
sem friðþægingarfórn. Jesús leið dauða á krossinum, en reis upp aftur á þriðja
degi. Tómi krossinn og tóma gröfin vitna um sigur. Jesús hefur tekið burt sekt
syndarinnar og sigrað dauðann og djöfulinn og illskuna alla. Okkur er boðið að
ganga með Jesú í trú og kærleika. Áfram til eilífa lífsins.
Gleðilegt nýtt ár!
Prédikun Selfosskirkju 8. janúar 2023
