Guðspjall: Lexia: Pistill:
Við mennirnir erum ekki ávallt heilshugar. Svo var um rangsláta ráðsmanninn í dæmisögu Jesú Krists. Hann hafði brugðist húsbónda sínum sem sagði: “Gjör þú reikningsskap ráðsmennsku þinnar”
En ekki eru allir eins. Ég minnist ráðsmanns sem var þræll en hýsti skipreika menn endurgjaldslaust, án leyfis húsbónda síns sem bjó fjarri. Síðar kom húsbóndi hans í heimsókn og baðst skýringar. Þá svaraði þrællinn: “Ég vissi að ég átti góðan húsbónda.
Við mennirnir eigum góðan og kærleiksríkan húsbónda, Drottinn Jesú Krist. Hann lítur í náð og fyrirgefningu á yfirsjónir okkar. En hvað sem við störfum verðum við að svara til ábyrgðar, því að lífið er ekki ein báran stök heldur falla margir saman og brotna við fjörunnar stein.
Ráðsmaðurinn í sögunni sem ég minntist var lægstur í þjóðfélagsstiga síns tíma en hlaut umbun góðrar þjónustu í frelsi sínu. Okkar umbun verður í samræmi við náð og miskunn Jesú Krists. Látum við réttinn streyma fram sem sírennandi lind, kærleika og miskunnar en höfnum ranglæti heimsins.
Ljóst er að tekist er á um manninn í heimi hér. Ljós og myrkur skiptast á. Jesús Kristur er herra ljóssins. Hann vill ekki að ranglætið fótum troði réttlætið til eilífðarnóns.
En fyrr eða síðar halda allir að hinu Gullna hliði og þá verða reikningsskilin. Þá reynir á hvernig þjónar við erum. Hugsum því kæru heimamenn Guðs til framtíðarinnar í trausti til góða húsbóndans Jesú Krists sem er réttlætir okkur frammi fyrir skapara himins og jarðar, húsbóndanum sjálfum.. Við skulum því þess vegna vera heilshugar í þjónustunni við Krist og hugsjónir hans því að á þann hátt gerum við brautina beina að hinu Gullna hliði og verðum reiðubúin til svars þegar húsbóndinn góði segir við okkur: “Gjör þú reikningsskap ráðsmennsku þinnar”.
Eitt af því sem við metum mikils í daglegu lífi okkar er að eiga góða og trausta vini á stundum gleði og sorgar. Á vegi mínum varð fyrir stuttu áhrifarík saga eftir ókunnan höfund sem mig langar til að deila með ykkur hér í kvöld í þessum fallega helgidómi en hún nefnist:
Hver vill gráta einn?
Dag einn þegar ég var á fyrsta ári í menntaskóla sá ég einn strák úr mínum bekk á leiðinni heim úr skólanum. Hann heitir Kyle. Það leit út fyrir að hann væri með allar sínar skólabækur í fanginu, og ég hugsaði með mér, hver í ósköpunum fer með allar sínar skólabækur heim á föstudegi. Hann hlýtur að vera „nörd“. Ég var sko búinn að plana mína helgi sem framundan var með partýum og fótbolta með vinum mínum. Ég hlakkaði mikið til þannig að ég yppti bara öxlum og gekk áfram. Á meðan ég var að labba þarna sá ég fullt af krökkum hlaupa í áttina að Kyle. Þau slóu bækurnar úr fangi hans hrintu honum, þannig að hann datt í götuna og gleraugun flugu af honum og lentu í grasinu þó nokkuð frá honum. Hann leit upp og ég sá sorgina í augum hans. Ég vorkenndi honum, þannig að ég hljóp í áttina til hans þar sem hann var að leita að gleraugunum sínum. Ég sá tár í augum hans. Ég rétti honum gleraugun og sagði, þessir krakkar eru hálfgerðir asnar og ættu alls ekki að haga sér svona. Hann horfði á mig og þakkaði mér fyrir og brosti. Bros hans var eitt af þessum brosum sem bera vott um þakklæti, og í augum hans var mikið þakklæti.
Ég hjálpaði honum að týna saman bækurnar og ég spurði hann hvar hann ætti heima. Þá kom í ljós að hann átti heima nálægt mér, svo ég spurði hann af hverju ég hefði aldrei séð hann fyrr. Þá sagði hann mér að hann hefði áður verið í einkaskóla. (Ég hafði aldrei verið með neinum úr einkaskóla fyrr.) Við spjölluðum alla leiðina heim og ég hjálpaði honum að halda á bókunum. Mér fannst hann vera ansi hress strákur og spurði hann hvort hann væri til í að koma með mér og vinum mínum í fótbolta á laugardaginn. Hann var sko til í það. En ekki aðeins það heldur var hann með okkur alla helgina. Því betur sem ég og vinir mínir kynntumst honum, þess betur kunnum við við hann.
Á mánudagsmorgninum hitti ég Kyle með allar bækurnar frá föstudeginum og ég gat ekki annað en gert smá grín að honum og sagði: „Þú færð örugglega svaka vöðva á að bera allar þessar bækur á hverjum degi.“ Hann hló og rétti mér helminginn af bókunum og við fórum í skólann.
Næstu fjögur árin urðum við Kyle bestu vinir. Þegar við vorum á lokaárinu í menntaskólanum fórum við að huga að framhaldsnámi. Þá kom í ljós að hugur okkar stefndi í sitthvora áttina, og við ætluðum í sitthvorn framhaldsskólann.
Hann ætlaði að verða læknir en ég viðskiptafræðingur. Ég vissi að við myndum alltaf verða vinir. Fjarlægðin á milli skólanna myndi ekki skemma vináttu okkar.
Í menntaskóla var Kyle afburðanemandi - dúx. Ég stríddi honum stundum að hann væri „nörd“ en hann bara hló að því. En af því að hann var dúx þá átti hann að flytja ræðu við skólaslitin. Ég var feginn að það kom ekki í minn hlut.
Á útskriftardaginn leit Kyle rosalega vel út. Hann fílaði menntaskólann alveg í botn. Hann var töff strákur og gleraugun fóru honum vel. Hann hafði meiri séns en ég og allar stelpurnar voru yfir sig hrifnar af honum. Stundum öfundaði ég hann og á útskriftardaginn leið mér einmitt þannig. En ég tók eftir því að hann var hálfkvíðinn að flytja þessa ræðu, svo ég klappaði honum á öxlina og sagði, þú verður frábær, ekki hafa áhyggjur. Hann horfði á mig, þakklátur og brosti.
Svo byrjaði hann á ræðunni:
Á útskriftardaginn er tækifæri til að þakka þeim sem hjálpuðu manni í gegnum þessi fjögur erfiðu skólaár. Til dæmis foreldrum mínum, systkinum, kennurum og ef til vill þjálfara sínum í íþróttum en fyrst og fremst vinum sínum. Ég er hér til að segja ykkur öllum, að það að vera vinur einhvers, er besta gjöf sem þú getur gefið nokkurri manneskju. Ég ætla að segja ykkur smá sögu.
Ég horfði undrandi á vin minn standa þarna í púltinu á meðan hann sagði frá þeim degi er við hittumst fyrst. Þá var hann (Kyle) orðinn svo dapur og þreyttur á að eiga enga vini, og á því að smella ekki inn í vinahóp í skólanum, að hann hafði ákveðið að fyrirfara sér þessa helgi. Hann talaði um að hann hefði tekið allar bækurnar og tæmt alveg skápinn sinn til þess að mamma hans þyrfti ekki að gera það þegar hann væri dáinn. Hann horfði beint í augun á mér, brosti og sagði: „Mér var bjargað þarna, þennan dag. Vinur minn bjargaði mér frá því að fyrirfara mér.“ Það fór kliður um salinn, þegar þessi myndarlegi og vinsæli ungi maður sagði okkur frá þessu viðkvæma atviki. Foreldrar hans brostu til mín, þakklætisbrosi.
Það var einmitt á þeirri stundu sem ég gerði mér grein fyrir því hvað vinátta raunverulega er. Og með þessum orðum lýkur þessari sögu.
Aldrei vanmeta þann kraft sem býr í gjörðum þínum. Eitt lítið atriði, þ.e. t.d. hvernig þú bregst við í vissum aðstæðum) getur breytt lífi annarar manneskju, til góðs eða ills.
Ekki vera sá sem hrindir öðrum, hrindir annarri manneskju niður í skítinn. Vertu sá sem reisir hana upp, hjálpar henni að bera erfiðleikana. Guð hefur skapað okkur fyrir hvort annað, til að hafa áhrif á hvort annað á einhvern hátt.
Vonandi verða ofangreind orð Krists vekjandi í ljósi þessarar sögu sem ég hef nú deilt með ykkur. Minnumst þess jafnframt að það er hann sem býður okkur að borði sínu hér á eftir til að þiggja fyrirgefningu syndanna og styrk til áframhaldandi þjónustu í garð vina okkar og fjölskyldu og náungans í samfélagi þjóða heimsins. Þar er margt verk óunnið og því hver höndin holl sem réttir hjálparhönd.
