Gólf verslunarhallarinnar er lagt gljáðum marmara og hvert sem litið er má sjá verslanir með glampandi tískumerkjum nútímans. Upp úr marmaraflísunum rísa hógvær þil með myndum sem veita okkur innsýn í líf þrælabarna á Indlandi. Réttlausra barna sem strita myrkranna á milli og eiga ekki í sig eða á þrátt fyrir langan vinnudag. Útrétt hönd Hjálparstarfs kirkjunnar er á vettvangi og gestum og gangandi boðið að taka í þá hönd og leggja þar með kærleikanum lið.Taka í hönd þjáðra barna, þrælabarna, götubarna, og veita þeim tækifæri til menntunar og mannsæmandi lífs.
Nútíminn er í engu ólíkur fyrri öldum þegar horft er til þjáningar veraldar og mannsins í heiminum. Tækni hvers tíma hefur alltaf verið undrunarefni þeirrar kynslóðar sem hennar nýtur. Engin kynslóð getur séð fyrir þær tækninýjungar sem komandi kynslóðir munu njóta eða þjást undan. Kannski aldrei sjá og aldrei njóta.
Þjáning manns og heims breytist í eðli sínu ekkert frá einni kynslóð til annarrar. Sagan geymir margar helfarir og skipuleggjandinn er ætíð sá hinn sami, maðurinn. Og rök helfararinnar eru ýmist sótt í eld hugsjónanna um hið fullkomna samfélag eða til hinna svokölluðu réttra kenninga trúarinnar. Líka til hefðanna. Einhvers staðar er alltaf ný helför í bígerð, stór eða smá, ýmist við eldhúsborðið eða í brakandi leðursófa. Helför þess sem telur sig ráða, vita og skilja allt betur en aðrir.
Það er manneskjan sem gengur um völl. Svo sem forðum daga þá hún sprangaði um í Edensgarði og gekk til liðs við höggorminn.
Síðan þá stynur hún. Öll sköpunin.
Stynur enda þótt rödd af himni hafi talað og sjálfur Guð gengið um stræti og stíga.
Það var ræningi nokkur á Hausaskeljastað sem bar hönd fyrir höfuð Jesú og fékk óvænta lífgjöf á aftökustaðnum: „Í dag skaltu vera með mér í Paradís.“ Nafnlaus ræningi – utangarðsmaður og eflaust margdæmdur af samferðamönnum sínum og þeim er vermdu efri sæti mannfélagsins og töldu sig vera nokkuð sæl í sinni hversdagslegu trú og að ekki sé talað um þau sem voru heldur betur með siðferðið og trúna á hreinu. Stungu fingrum í eyru og byrgðu augu sín andspænis slíkum úrhrökum. Nærandi svali kærleikans mátti ekki leika um trúarskilninginn í hinum loftþéttu umbúðum þess nútíma sem þá var – og er.
Kristin trú smeygir ekki þeirri hugmynd inn í kollinn á fólki að þjáning hversdagsins og amstur hverfi sem dögg fyrir sólu um leið og það geldur jáyrði við trúnni. Átök sem fylgja lífinu halda áfram, sókn og sigrar, svik og fögur orð, sérgæska og náungakærleikur. Hræsni og heiðarleiki. Dauði og þjáning. Líf og hamingja. En skyndilega ljómar fegurð lífsins skært þá hún stendur andspænis myrkri skelfingu. „Í dag skaltu vera með mér í Paradís... “ Heit útrétt hönd í átt til barnanna sem þræla og umkomulausra götubarna á Indlandi – á upptök sín í þessum ljóma.
Ekkert einfalt svar er til við þjáningu veraldar. Réttleysi hinna stéttlausu á Indlandi er til dæmis ofið inn í alla samfélagsgerðina. Stjórnarskrá landsins nær ekki einu sinni til þeirra – þetta fólk er ósýnilegt. Þau eru utan þjóðfélagsins – í raun meira en utangarðsfólk því þau eru ekki til í augum margra þó þau séu þarna. Og þó á Indland að heita lýðræðisríki.
Auðvitað má skýra margar hörmungar lífsins með því að vísa til misviturra ákvarðana manna. Benda á gruggug sjónarmið sérgæsku og græðgi, fjötra hefða og siða, ófyrirleitni kúgarans og mannhatur; hálfmenntun sem hrokast í bókstafstrú og telur samfélagið bara vera nokkuð gott – í það minnsta fyrir þá sjálfa.
Ekki þarf að efast um að Jesús Kristur hefur fagnað í sálu sinni þá sjúkir urðu heilbrigðir sem og þá hin ærulausu fengu uppreist æru. Á dögum hans var mörgum utangarðsmanninum kippt inn á spor hins hversdagslega lífs hinna heilbrigðu.
Það tvennt sem rís hátt í lífi meistarans frá Nasaret var annars vegar fegurð og kraftur orða hans og athafna og hins vegar harmkvæli og þjáning. Af hvorugu stærði hann sig eftir því sem heimildir okkar segja – og hvorugt afsakaði hann. Enda sonur himinsins harmkvælamaður. Það er íhugunarefni á föstunni andspænis myndum af hinum minnstu bræðrum og systrum. Já, verðugt íhugunarefni nú og þá gengið er árla dags til móts við rísandi páskasól.
