Þögn getur verið gulls ígildi. Vitrir menn kunna ekki bara að orða hugsanir sínar. Þeir kunna líka að þegja.

Prestar eiga að kunna að þegja. Í starfi sínu komast þeir að ýmsu sem ekki má tala um. Stundum er þeim trúað fyrir leyndarmálum í sálgæsluviðtölum. Þann trúnað verða þeir að halda.

Fólk á að geta treyst sálusorgara sínum.

Prestar eru ekki eina stéttin sem þurfa að gæta sérstaklega vel að þagmælskunni. Sálfræðingar, læknar, kennarar og lögreglumenn verða til dæmis líka að kunna að þegja.

Blaðamenn leggja mikla áherslu á halda trúnað. Heyrt hef ég blaðamenn segja að frekar færu þeir í fangelsi en að bregðast trúnaði um heimildarmenn sína.

Þegar prestar eru vígðir gefa þeir loforð. Loforðið er nefnt vígsluheit.

Ég gaf þetta loforð þegar ég vígðist í Hóladómkirkju á sínum tíma. Það stendur skrifað í helgisiðabók þjóðkirkjunnar og stundum les ég það til að minna mig á hverju ég lofaði.

Í þessu vígsluheiti er hvergi minnst á þagmælsku þótt hún sé mikilvæg en meðal þess sem ég lofaði þar fyrir altari dómkirkjunnar er að vaka yfir sálarheill þeirra, sem mér er trúað fyrir og „styðja lítilmagna og hjálpa bágstöddum" eins og það er orðað.

Börn sem sæta ofbeldi af hendi þeirra sem helst ættu að veita þeim skjól eru lítilmagnar. Ég get varla hugsað mér meiri lítilmagna en slík börn, varnarlaus og minnimáttar, beitt viðbjóðslegu ofbeldi af þeim sem þau treysta og elska.

Prestar sem hafa vitneskju um barnaníð en þegja yfir því eru komnir í lið með níðingunum.

Og þeir hafa tekið afstöðu gegn lítilmagnanum í stað þess að styðja hann.

Sú þögn er rof á vígsluheiti og brot á loforði sem prestarnir gáfu á helgum stað.

Í vígsluheitinu lofaði ég því líka að „vera sannleikanum trúr í kærleika".

Þögnin getur verið gulls ígildi en stundum er ekki til hættulegri lygi en þögnin.

Myndin er af smáfossi í Ólafsfjarðarmúla.