Í dag megum við vera fegin og reið. Það fylgir því jafnan feginleiki þegar sagan er sögð eins og hún er og mál eru gerð upp af einurð og heilindum. Það þekkjum við hvert og eitt úr eigin lífi. Og stundum er sannleikurinn þannig að hann vekur manni reiði.
Rannsóknarnefnd kirkjuþings hefur lokið við gerð skýrslu um viðbrögð og starfshætti þjóðkirkjunnar vegna ásakana á hendur Ólafi Skúlasyni biskupi um kynferðisbrot og í dag var kirkjuþing kallað saman til viðbragða. Skýrslan er vel unnin og fáir munu efast um niðurstöður hennar. Þar er afhjúpað hvernig ráðaleysi einkenndi viðbrögð embættismanna þjóðkirkjunnar er ásakanir komu fram á hendur Ólafi Skúlasyni. Skortur og töf á viðbrögðum er áberandi þáttur gagnrýninnar. Fullyrt er að aðstoð við þolendur hafi verið ófagleg og illa ígrunduð og lítil áhersla lögð á sálgæslu fyrir þá einstaklinga sem stigu fram og fjölskyldur þeirra. Gerðar eru athugasemdir við störf stjórnar prestafélagsins og siðanefndar en einkum eru það þáverandi kirkjuráðsmenn og prófastar sem áminntir eru fyrir alvarleg mistök í embætti. Einnig er fjallað um þátt herra Karls Sigurbjörnssonar sem þá sat í kirkjuráði og átti aðild að ályktun þess gegn konunum sem ákærðu biskup en tók jafnhliða að sér hlutverk sáttamiðlara milli kvennanna og Ólafs. Rannsóknarnefndin úrksurðar að þar hafi Karl gert mistök í sálgæslu. Þessu og ýmsu fleiru þarf að taka við.
Þá skal einnig að horfa til þess sem fram kemur að strax árið eftir að málið kom upp, 1997, skipaði kirkjuráð nefnd sem var falið að móta stefnu um meðferð kynferðisbrotamála innan kirkjunnar. Í kjölfarið voru samþykktar starfsreglur á kirkjuþingi árið 1998 um meðferð kynferðisbrota innan kirkjunnar og samhliða því var stofnað fagráð sem ætlað var að tryggja að slík mál fengju viðeigandi meðferð. Þá voru á kirkjuþingi árið 2009 samþyktar siðareglur fyrir vígða þjóna og annað starfsfólk þjóðkirkjunnar sem m.a. taka til misnotkunar á aðstöðu í kynferðislegum tilgangi. Og nú síðast árið 2010 voru settar reglur um skimun við mannaráðningar Þjóðkirkjunnar þar sem leitast er við að tryggja að starfsfólk kirkjunnar hafi öruggan bakgrunn og eigi ekki sögu um ofbeldisbrot. Allt hefur þetta orðið til stórra bóta en þó segir rannsóknarnefndin að enn sé töluverð vinna eftir hjá kirkjunni í því skyni að draga úr líkum á að kynferðisofbeldi eigi sér stað innan hennar og auka lýkur á að þolandi fái viðunandi stuðning í þessum efnum.
Af umræðum sem í dag fóru fram á kirkjuþingi má ráða að menn gera sér grein fyrir því að erindi kvennanna sem gengu fram á sínum tíma var mikilvægt og réttmætt. Í dag var hugrekki þeirra og einurð þökkuð. Sigrún Pálína Ingvarsdóttir hefur talað opinberlega um þá ósk sína að kirkjan megi verða heil og hún bíður þess dags að hún finni sig frjálsa til að skrá sig að nýju í Þjóðkirkjuna.
Þá er mjög mikilvægt að halda til haga í þessari umræðu þætti Guðrúnar Ebbu Ólafsdóttur sem gengið hefur fram í þágu kvennanna sem ásökuðu föður hennar og í þágu kirkjunnar. Hún hefur með vitnisburði sínum varpað mikilvægu ljósi á málsatvik.
Erindi hennar til kirkjuráðs var samhjóða erindi Sigrúnar Pálu er þær komu á fund þess hvor í sínu lagi. Þær hvetja þjóðkirkjuna til að taka skýra afstöðu gegn kynferðisofbeldi og standa vaktina með öllum þeim einstaklingum og samtökum sem stuðla að vitundarvakninu meðal þjóðarinnar um þessi alvarlegu mál. Því var það fullkomlega eðlilegt í ljósi atburða að æðsta valdastofnun Þjóðkirkjunnar veitti þeim áheyrn og engar forsendur til neinna undanbragða með það.
Nú er það verkefni kirkjuþings að móta opinn farveg í þessu erfiða máli svo að enginn þurfi að efast um heilindi og heilbrigði kirkjunnar. Heiður kvennanna sem ákærðu biskup hefur verið endurreistur en sæmd kirkjunnar er í sárum og verður það uns fundin er leið til opinna sátta sem fela í sér sanngirni gagnvart konunum sem hún misbauð. Kirkjan þarf að rata leiðina til baka gagnvart þeim sem persónum. Næst á forgangslistanum skyldi vera að kirkjan verði fyrirmyndarstofnun í íslensku samfélagi í því að berjast gegn kynferðislegu ofbeldi og móta með sér fyrirmyndarviðbrögð og ferla þegar slík mál koma upp. Þar er sérstakur fengur í framlagi dr. Berglindar Guðmundsdótur sem fylgir skýrslunni þar sem hún gefur fræðilega greinargerð um eðli og afleiðingar kynferðisofbeldis.
Rannsóknarnefndin getur þess víða í niðurstöðum sínum að kirkjunni beri að starfa í anda mannhelgi og virðingar. Gott að þess sé getið. Þar höfum við fordæmi Jesú frá Nasaret sem ítrekað hafnaði þöggun og jaðarsetningu en efldi þor og kjark þeirra sem hann mætti og gerði ráð fyrir jafnstöðu allra manna.
Rannsóknarskýrslan segir sögu. Megin aðferð kristinnar kirkju á öllum tímum er sú að segja sögur. Kirkjan trúir því að það þurfi engu að gleyma og að sagan sýni ætíð að lokum hvernig Guð láti allt samverka til góðs. Því er þöggun kirkjunni óeðlileg. Þegar kirkjan þaggar fólk fer hún ekki að eðli sínu en þegar hún segir söguna fer hún að sínu rétta eðli svo að sannleikurinn fær að fæðast og sáttin að skapast.
Nú eru úrslitatímar í kirkjunni og ekki í boði að láta óttann ráða för. Nú þarf að fara fram alvöru sjálfsskoðun þar sem almannahagur er tekinn fram yfir persónulega hagsmuni. Kirkjan er ekki til sjálfrar sín vegna heldur er hún sett til að vera heilagt samfélag, öruggur staður fyrir fólk.
