María Guðrúnardóttir Ágústsdóttir

31. desember 2019

• Gamlárskvöld

Eilífi, almáttugi Guð og faðir, þú leiðir þennan dag til lykta og hylur hinn ókomna og gefur okkur af náð þinni aðeins eitt andartak í senn. Við þökkum þér árið sem senn er liðið, fyrir gleði þess og sorgir, allt sem það gaf og tók. Fyrirgef oss vorar skuldir, synd, afbrot, vanrækslu alla. Lát engan líða okkar vegna, heldur opna okkur leiðir til að bæta fyrir það sem við höfum gert rangt eða látið ógert. Leys okkur frá gremju yfir því sem að baki er, frelsa okkur frá kvíða fyrir komandi degi. Kenn okkur að nota rétt hverja stund sem þú gefur. Í þínar hendur felum við árið liðna og í trausti til handleiðslu þinnar höldum við inn um dyr hins nýja. Vísa okkur vegu þína, Drottinn, og leið okkur gegnum skammdegi lífsins.     Byggt á bæn C. Krook

Þessi fallega sænska bæn fylgir textum dagsins á kirkjan.is. Hún minnir okkur á að það sem er liðið er í hendi Guðs og sama má segja um það sem er framundan. Það er mikil gæfa að geta falið Guði líf sitt á þennan hátt, að treysta Guði fyrir því sem var, vonbrigðum jafnt sem velgengni, og gefa Guði það sem verður – í fullu trausti. „Fel Drottni vegu þína og treyst honum,“ segir í Davíðssálmi 37: „Fel Drottni vegu þína og treyst honum, hann mun vel fyrir sjá.“

Í ritningarlestri dagsins sem hann Kristinn las fyrir okkur hér áðan, úr Harmljóðunum, er sama stef að finna: Náð Guðs og miskunn er ný á hverjum morgni, ný með hverjum degi, hverju ári, já ný á hverri stund.

En þetta vil ég hugfesta
og þess vegna vona ég:
Náð Drottins er ekki þrotin,
miskunn hans ekki á enda,
hún er ný á hverjum morgni,
mikil er trúfesti þín.
Drottinn er hlutdeild mín, segir sál mín,
þess vegna vona ég á hann.
Góður er Drottinn þeim er á hann vona
og þeim manni er til hans leitar.
Gott er að bíða hljóður
eftir hjálp Drottins.    Harmljóðin 3.21-26

Og við erum hvött til að rannsaka okkur sjálf, prófa okkur, skoða líf okkar og breytni í ljósi Guðs, vona á Guð, leita Guðs, bíða hljóð eftir Guði, snúa aftur til Guðs. 

Rannsökum breytni vora og prófum
og snúum aftur til Drottins.
Fórnum hjarta og höndum
til Guðs í himninum.    Harmljóððin 3.40-41

Allt er þetta kunnuglegt þeim sem hafa gert veg 12 sporanna að sínum lífsvegi, hvort sem er í gegn um AA-samtökin, Vini í bata eða aðra tólfsporaleið. Sú góða vísa verður aldrei of oft kveðin:

1.     Við viðurkenndum vanmátt okkar vegna aðskilnaðar frá Guði og að okkur var orðið um megn að stjórna eigin lífi.

2.     Við fórum að trúa að máttur, okkur æðri, gæti gert okkur heil að nýju.

3.     Við tókum þá ákvörðun að láta vilja okkar og líf lúta handleiðslu Guðs, samkvæmt skilningi okkar á honum. Af heimasíðu Vina í bata

Við áramót er gott að rifja upp þessa góðu lífsspeki og minna sig á að lífshamingja okkar er ekki bara undir því komið sem við afrekum sjálf eða aðrir gera fyrir okkur. Hún er heldur ekki alfarið háð mistökum okkar eða annarra og alls ekki velvild eða óvild annarra í okkar garð. Jafnvel það sem engum er að kenna eða þakka, þetta óskiljanlega sem liggur í lífinu sjálfu og verður ekki undan vikist þarf ekki að eiga síðasta orðið þegar kemur að hugarró okkar og andlegu jafnvægi. Guði falin getum við verið heil, hverju sem við mætum. 

Annar ritningarlestur sem tilheyrir þessu síðasta kvöldi ársins er úr Rómverjabréfinu:

Ef Guð er með okkur hver er þá á móti okkur? Hann sem þyrmdi ekki sínum eigin syni heldur framseldi hann fyrir okkur öll, hvort mundi hann ekki líka gefa okkur allt með honum? Hver skyldi ásaka Guðs útvöldu? Það er Guð sem sýknar. Hver sakfellir? Kristur Jesús er sá sem dáinn er. Og meira en það: Hann er upprisinn, hann er við hægri hönd Guðs og hann biður fyrir okkur. Hver mun gera okkur viðskila við kærleika Krists? Mun þjáning geta það eða þrenging, ofsókn, hungur eða nekt, háski eða sverð? Það er eins og ritað er:
Þín vegna er okkur dauði búinn allan daginn
og við metin sem sláturfé.
Nei, í öllu þessu vinnum við fyllsta sigur í krafti hans sem elskaði okkur. Því að ég er þess fullviss að hvorki dauði né líf, englar né tignir, hvorki hið yfirstandandi né hið ókomna, hvorki kraftar, hæð né dýpt né nokkuð annað skapað muni geta gert okkur viðskila við kærleika Guðs sem birtist í Kristi Jesú, Drottni vorum. Róm 8.31b-39

Þessi vel þekkta trúarjátning postulans þarfnast varla frekari skýringa. Ekkert getur gert okkur viðskila við kærleika Krists því Guð er með okkur. Guð gefur okkur allt með Jesú Kristi. Guð sýknar. 

Hver sakfellir? er spurt. Oft erum það við sjálf sem dæmum okkur harðast. Oft er erfiðast að fyrirgefa sjálfri sér, jafnvel fyrir það sem alls ekki var okkur að kenna eða á okkar valdi að afstýra. Innst í okkur mörgum býr harður dómari sem er fljótur að benda á mistökin, vanræksluna, vandræðaganginn sem jú stundum er okkur að kenna. 

Það er enginn að segja að við eigum ekki að vanda okkur. Auðvitað viljum við vanda okkur í lífinu, gera okkar besta, veita öðrum gleði og elskusemi og sinna því vel sem okkur er trúað fyrir. Það er gott og rétt. En stundum þrýtur okkur örendið, við leggjum of hart að okkur og finnst ekkert nógu gott. Þá er mikilvægt að staldra við, taka sjálfa sig í sátt, veita fyrirgefandi elsku Guðs inn í líf sitt. „Ég fyrirgef mér“ það sem út af hefur brugðið á síðasta ári. „Ég fyrirgef mér“ gæti verið góður staður til að hefja nýtt ár. Já, Guð sýknar mig. Guð fyrirgefur þér. Þaðan getum við sótt kjark og kraft til  einnig að fyrirgefa okkur sjálfum.

Því að í hinum andlega veruleika eigum við árnaðarmann, stuðningsaðila, sponsor, sem biður fyrir okkur og er alltaf við, alltaf til taks. Líf Jesú er okkar líf, þannig erum við ekki ein, þannig veltur ekki allt á okkar eigin snilld eða skort á sama. Við getum sigrast á hverju sem er í krafti Jesú sem elskar okkur. Hverju sem er, í Jesú nafni. Og Jesús segir okkur dæmisögu:

Þá sagði Jesús þeim þessa dæmisögu: „Maður nokkur átti fíkjutré gróðursett í víngarði sínum. Hann kom og leitaði ávaxtar á því og fann ekki. Hann sagði þá við víngarðsmanninn: Í þrjú ár hef ég nú komið og leitað ávaxtar á fíkjutré þessu og ekki fundið. Högg það upp. Hví á það að vera engum til gagns? En hann svaraði honum: Herra, lát það standa enn þetta ár þar til ég hef grafið um það og borið að áburð. Má vera að það beri ávöxt síðan. Annars skaltu höggva það upp.“ Lúk 13.6-9

Jesús er eins og víngarðsmaðurinn sem gætir trésins í lífsgarði okkar. Okkur líkar ekki einhver hluti okkar sem virðist vera skertur, ekkert gefa af sér, eitthvað í lífi okkar sem engum er til gagns, hvorki okkur sjálfum né öðrum. Þá kemur Jesús og býðst til að hlú að líka þessum hluta lífs okkar, grafa um og bera að áburð. Mætti svo verða, mættu öll okkar lífstré vakna til lífsins, blómgast og bera ávöxt á nýju ári. Í Jesú nafni færum við Guði allt það sem kalið hefur og kólnað innra með okkur, allt það sem orðið hefur fyrir skorti og skemmdum, dómhörku okkar og dældað sjálf, allt það sem innst í okkur býr. Í Jesú nafni.