Sálmabók

1 Án Drottins ráða' er aðstoð manns
í engu minnsta gildi.
Fánýtt reynist oft fylgið hans
sem frekast hjálpa skyldi.
Hver einn vill bjarga sjálfum sér
ef sýnist háskinn búinn
að hendi snúinn.
Far því varlega’ að fallvölt er
frænda og vina trúin.

2 Hvað oft, Jesú, þér flúði' eg frá
frekt á mót vilja þínum,
þá glæpaveginn gekk ég á
girndum fylgjandi mínum?
Forskuldað hafði' eg fyrir það
flóttamaður að heita
til heljar reita
en þú virtist mér aumum að
aftur í miskunn leita.

3 Einn varstu, Jesú, eftir því
í óvina látinn höndum
einn svo ég væri aldrei í
eymd og freistingum vöndum.
Allir forlétu einan þig,
allt svo mig hugga kynni
í mannraun minni.
Eg bið: Drottinn, lát aldrei mig
einsamlan nokkru sinni.