Sálmabók

1 Sjá, ljós er þar yfir
sem lagður var nár.
Hann lifir, hann lifir,
nú ræst hafa spár.
Hann rís upp í ljóma,
nú lífið er veitt
og lausn úr þeim dróma
sem mannkyn bar þreytt.
Hvert innsigli' er brotið
og bjargi velt frá,
á burt eru verðir
því hræðsla greip þá
og heljar hlið skjálfa. Hallelúja.

2 Ei myrkrið vann ljósið
þótt langt væri stríð,
nei, ljóssins varð hrósið
um eilífa tíð.
Burt hrelling er flúin
því himneska von
oss hefur veitt trúin
á Guðs einkason.
„Hví leitið þér, konur,
svo harmþrungnar hér?
Ei hann sem nú lifir
hjá framliðnum er,
upp Herrann er risinn.“ Hallelúja.

3 Til himneskrar gleði
nú gröfin er hlið,
ei grafar á beði
er seinasta mið.
Þér höfuð sem niður
af hryggð voruð sveigð
upp hefjið nú yður
og verið ei beygð.
Kom, hjörð, til þíns hirðis
og leiða þig lát,
hann lifir, hann lifir
og enn hefur gát
frá himnum á sínum. Hallelúja.

4 Ei haggast hans kirkja
þótt hret geisi stríð,
hans heilög orð styrkja
gegn óvinum lýð.
Enn víða' eru' á ferðum
hans vottar um heim
þótt viðjum og sverðum
sé otað mót þeim
og vitna' um hinn heilaga'
er hreif oss úr neyð,
um hann sem á krossinum
deyddi vorn deyð,
um hertoga lífsins. Hallelúja.

5 Þér kristnir, hví grátið
og kvíðið þér enn?
Af kveinstöfum látið,
þér friðkeyptu menn.
Það jörðin brátt tekur
af jörðu sem er,
en Jesús það vekur
til dýrðar hjá sér.
Hann vitjar síns akurs
á uppskeru tíð
og illgresið skilur
frá hveitinu' um síð.
Hann hveiti sitt þekkir. Hallelúja.