Sálmabók

1 Vor Guð er eilíf ást og náð,
sig á það fast má reiða.
Þótt einatt skilji' eg ei hans ráð
úr öllu kann hann greiða.
Þá hér ég græt sú huggun mæt
í harmi svölun veitir.
Á dauðans stund, við dómsins fund
sér Drottins líkn ei breytir.

2 Ég vil hann elska' af allri sál
og öllum mínum huga.
Þótt mér hann byrli beiska skál
hans blessun samt mun duga.
Hans kærleiks bál mér kveiki' í sál
einn kærleiks neista skæran
svo elski' eg hann og hvern einn mann
ég hafa megi kæran.

3 Ef einhver segist elska hann
af öllu sínu hjarta
en naumur lætur náungann
í neyð án hjálpar kvarta,
þá sannleikann ei segir hann
því sá ei elskað getur
þann ei hann sér fyrst hinna hér
hann harma neins ei metur.

4 Ó, Guð, í mér þinn kærleik kveik
svo kærleiks veg ég feti
og aumka hjartans óstyrkleik
svo elskað heitt ég geti,
svo öll mín leið um æviskeið
um elsku vitni sanna
og auðnist mér að enda hér
í ást til þín og manna.