Sálmabók

1 Kirkja vors Guðs er gamalt hús,
Guðs mun þó bygging ei hrynja.
Guð er til hjálpar henni fús
hvernig sem stormarnir dynja.
Mannvirki rammgjörst féllu fljótt,
finnur enn skjólið kristin drótt
Herrans í húsinu forna.

2 Herrann ei býr í húsum þeim
hagleg er mannaverk þykja,
musteri gjörvöll hér um heim
himnanna Drottin ei lykja.
Þó hefur bústað byggðan sér
blessaður Guð í veröld hér
dýran, af duftinu reistan.

3 Inni Guðs veglegt erum vér
upp byggt af lifandi steinum,
skírn vora tállaus trú ef er
tengd við í kærleika hreinum.
Jörðinni þó að allri á
aðeins vér lifðum tveir oss hjá
byggi vor blessaði Drottinn.

4 Hvar sem í náðarnafni Krists
nokkrir í sameining biðja
andans er friður æ þeim viss,
orðin Guðs heilög þá styðja.
Guð sjálfur er sem orð hans blíð
alls staðar nærri' á hverri tíð
náðþyrstum sálum að svala.

5 Hús þau er kirkjur köllum vér
kær skulu' oss öllum þó vera.
Frelsarinn börn svo faðmi' að sér
foreldrar þangað þau bera.
Guðs hús er þar og himnahlið,
hefur þar sáttmál gjört oss við
hann sem oss himinerfð gæddi.

6 Skírnarker minnir skýrt oss á
skírnina' er náðinni heitir,
altarið máltíð eins á þá
andans er næringu veitir.
Fögnuði með þar finnum vér
frelsari vor að hjá oss er,
miskunn hans sífellt hin sama.

7 Náðugi Guð, af náð veit þú
nær sem að klukkurnar kalla,
söfnuðir Krists í sannri trú
safnist um veröldu alla,
lát þá í anda son þinn sjá,
sonar þíns kveðju heyrða fá:
„Friður sé öllum með yður.“