Sálmabók

1 Þú lífsins tré í lundi Paradísar,
lausn flytja þjóðum blöðin þín og vísar,
þú ert mitt yndi, umhyggjunnar baðmur,
útbreiddi faðmur.

2 Fóstrandi þöll af þreki sínu gefur,
þétt sér að brjósti græðlinginn hún vefur.
Vökvar hún sína veikgeðja og þyrstu
vínviðarkvistu.

3 Veraldar þyrnar vægja hvergi berki,
visnað ber tréð í krónu sáramerki
lífsmagni gætt, það lamað geta eigi
lygi og tregi.

4 Laufskrúðið hvíslar: Hvíld ég ykkur veiti,
hvarmana þerra, sorg í gleði breyti.
Komið og þiggið, klöfum þungum hlaðin,
kærleik í staðinn.

5 Nemur við stofn mín nál; ég á þar heima.
Nánd eilífs lífs frá trénu finn ég streyma.
Hugrótt er mér, nú hníg ég brátt í svörðinn.
Helguð er jörðin.

6 Viðurinn sanni, víðfaðmandi lífsins,
ver þína grein í stormum jarðarkífsins.
Kirkja þín brumi, breiði´ á klæðafaldinn
blóm sín og aldin.